Mijn persoonlijke whiplash ervaringen – van frustratie naar vertrouwen

Een whiplash verandert niet alleen je lijf, maar ook je leven. Je voelt je beperkt, onzeker, moe en vaak ook onbegrepen. En van buiten? Zien mensen meestal niets.

Ik weet hoe dat voelt.

Ik heb het zelf twee keer meegemaakt. Twee ongelukken. Twee keer een whiplash. Twee totaal verschillende ervaringen – met één overeenkomst: het zette mijn leven stil.

In deze blog neem ik je mee in mijn persoonlijke verhaal. Niet om medelijden op te wekken, maar omdat ik weet hoeveel herkenning kan betekenen.

En om je te laten zien dat herstel mogelijk is – ook als het uitzichtloos voelt.

Mijn eerste ongeluk was in oktober 2007.

Bij een rotonde werd ik van achter aangereden. De auto achter mij was total loss. Mijn schade leek mee te vallen. Althans, aan de buitenkant.

Er volgde geen medische begeleiding. Bij de huisarts werd ik naar huis gestuurd met paracetamol. Vanuit mijn werk kreeg ik weinig steun. Ik voelde me alleen. En onzichtbaar.

Toch ging ik door. Na zes weken begon ik weer met werken. Na drie maanden werkte ik weer volledig. Maar dat ging ten koste van mijn privéleven en hobby’s. Handballen kon ik niet meer, en sociale activiteiten waren te veel.

Ik probeerde zelf de puzzel te leggen. Met vallen en opstaan kwam ik er bovenop.

Opnieuw werd ik van achter aangereden.

De impact was dit keer veel groter. Ook lichamelijk. Ook mentaal.

Ik belde direct 112. Ik wist inmiddels hoe belangrijk het was om direct serieus te handelen. Foto’s lieten geen afwijkingen zien. Maar ík voelde het verschil. De pijn, de vermoeidheid, de verwarring. Mijn darmen raakten van slag, mijn hoofd voelde als een warboel. Ik hield alles bij: klachten, signalen, gevoelens. Ik wist inmiddels dat luisteren naar mijn lichaam cruciaal was.

En toch… raakte ik alsnog de regie kwijt. De gesprekken met artsen waren vaak klinisch, en de opmerking dat “mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn” sloeg in als een bom. Ik wilde het niet geloven, maar voelde diep vanbinnen: ik heb hulp nodig.

In oktober 2018, negen maanden na het ongeluk, startte ik een multidisciplinair revalidatietraject.

Een spannende stap – want het betekende loslaten. Mijn vertrouwde behandelaars achter me laten. Mezelf écht aankijken. Maar het was het keerpunt.

Er werd gekeken naar de fysieke, mentale én emotionele kant van mijn klachten. Naar mijn levensritme. Naar mijn omgeving. Naar wat ik nodig had. Na drie maanden voelde ik me lichter, stabieler en hoopvoller.

De opbouw van mijn werk ging langzaam. Heel langzaam. Maar ik kwam er.

In kleine stappen. In mijn eigen tempo.

Mijn leven is niet meer zoals voorheen.

Sommige dingen zijn voorgoed veranderd. Ik handbal niet meer. Fotograferen doe ik nauwelijks. Maar wandelen heb ik omarmd. Stilte ook. En rust.

Vriendschappen zijn verdiept. Mijn tempo is trager, maar bewuster. Ik weet wat belangrijk is.

En ik heb weer vertrouwen in mezelf – en in de toekomst.

Misschien voel jij je nu zoals ik me toen voelde: moe, onzeker, gefrustreerd. Of gewoon verdwaald in alles wat je níét meer kunt.

Dan wil ik je zeggen: het hoeft niet zo te blijven.

Ik help mensen met whiplash om stap voor stap weer grip, rust en energie terug te vinden. Niet met een vast recept, maar met een aanpak die past bij jóuw situatie.

Je hoeft het niet in één keer goed te doen. Je hoeft alleen maar te beginnen.

Ik luister naar je verhaal, denk met je mee en geef je inzicht in wat nu voor jou mogelijk is. Zodat ook jij weer stap voor stap vooruit kunt.